دل خیلی گرفته از خیلی ها

عصر عصرتنهاییست،

نگاه که کنی میبینی همه ترجیح میدهند صندلی جلوی تاکسی بنشینند،

همه تلاش میکنند آهنگهاشان را تنهایی گوش بدهند،

هیچکس دوستی را برای همیشه اش نگاه نمیدارد

 چون اینجورچیزها تاریخ مصرفشان گذشته،

وسیله های آشپزخانه ها نیازی به مادر ندارند و دوربینهای 

عکاسی نیازمند کسی نیست که بتواند بگوید سه،دو،یک..

خودت نگاه کن میبینی سلفی ها و مونوپاد

ها چقدرخوب تنهایی را حفاظت میکنند

 تا مجبورنشوی از رهگذری در پارک خواهش کنی پرتره ی زیبایی از 

دوستیهایتان رسم کند و مجبور نشوی لبخندی از اجبار تحویلش بدهی...

چون نه دوستی هست نه رهگذری،همه ی رهگذر ها درحال چک کردن پیام هستند،

هرکدام از سرنشینان تاکسی آهنگی را به تنهایی گوش میدهند،

اگر خدایی ناکرده روزی از اجبار سوالی از کسی پرسیدی حتما بابت 

خدشه دار شدن حریم وسیع تنهایی اش مفصل عذر بخواه،

یادت باشد آن چند نفری که هنوز دوروبرت هستند را نپرانی،

مراقب دوستیهایمان باشیم...

مریم محبوبی